Lopen met de Kenianen

Vier jaar geleden lag ik midden in de nacht met slaperige ogen de Olympische marathon van Beijing te kijken. Terwijl in de ziedende benauwende hitte de meeste deelnemers kilometertijden neerzette waar zelfs ik me aan kon spiegelen, trok de wijlen Keniaan Sami Wanjiru vol door en won op indrukwekkende wijze. Nu, vier jaar later, vermoedde ik vooraf dat er toch geen Keniaan ging winnen in Olympisch Londen.  En dat terwijl op de ochtend voor de start in Londen ik zelf in Oostenrijk bij een wedstrijdje nog aan gort was gelopen door twee Kenianen.


Keniaanse hardlooplessen in boekvorm

Regelmatig krijg ik ‘bij de koffieautomaat’ op m’n werk de vraag waarom die Kenianen zo goed zijn. Goeie vraag, best lastig te beantwoorden; Grosso modo een een combinatie van factoren. Eén daarvan is een sober leven waarin je niet dagelijks wordt afgeleid. De fascineerende Biografie ‘Doodloper’ over Wanjiru leert dat sinds zijn Gouden medaille hij geen rust meer aan zijn kop had. Om niet afgeleid te worden leven veel Keniaanse toppers daarom in sobere trainingskampen. Overigens traint de verassende Ugandeese winnaar Stephen Kiprotich ook al jaren in een dergelijk Keniaans kamp. Humn, dan loopt mijn huidige ‘Trainingskamp’ op voorhand spaak aangezien het tjokvol zit met afleidingen als: TV, iPad, iPod, Smartphone, Laptop, Lectuur en deze blog zelf.
 
In weer een ander boek getiteld ‘Lopen met de Kenianen’ gaat de Britse auteur Finn, zelf recreatief loper, op zoek naar de Keniaanse hardloopsuccessen. Uiteindelijk komt hij aan een heel scala aan factoren die opgeteld denk ik erg treffend zijn. Beetje jammer  voor ‘de Eindhovense Marathonloper’ is dat hij geen enkele factor kan afvinken. In mijn jeugd bijvoorbeeld: 1.Ging ik niet dagelijks rennend naar school en al helemaal niet op blote voeten; 2.Verrichtte ik niet dagelijks na schooltijd fysiek zwaar werk op een boerderij; 3.Kreeg ik geen vet-arme voeding, maar juist Hollandse kaas en boter op de bruine boterham; 4.Leefde ik niet op een hoogvlakte, Brabant ligt pak-hem-beet 35 meter boven NAP; en 5.Droomde ik niet over een hardloopidool, maar over Dennis Bergkamp.

In de schaduw van de Kenianen

Oké, ik mis een stukje van de basis, en overall beschouw ik hardlopen vooral als een uit de hand gelopen hobby. Vanuit dat perspectief doe ik het aardig, maar het blijft een hobby. Gekscherend achtte de speaker van dat wedstrijdje afgelopen zondag me nog wel de meest geschikte loper voor het Oostenrijks Olympisch Team. Met andere worden: hulde voor de eerste Niet-Keniaan. Maar toch, ‘Lopen met de Kenianen’ is een mooie titel, maar eigenlijk zou ‘Lopen in de schaduw van de Kenianen’ gepaster zijn.